Μενδώνη-Μπακογιάννης παρουσιάζουν μακέτες καταστροφής του Άλσους Ακαδημίας Πλάτωνος εν μέσω της τραγωδίας-έγκλημα στα Τέμπη. Οικοπεδοποιούν έναν αρχαιολογικό χώρο για να παραδώσουν αδόμητη γη σε συμφέροντα real estate. Κανένα ενδιαφέρον για το περιβάλλον, τις ανάσες ζωής. Ετοιμάζονται να κόψουν δεκάδες δέντρα, να αλλοιώσουν το Άλσος, να το χτίσουν, όταν σε άλλες χώρες μετατρέπουν τους δρόμους σε ποδηλατόδρομους και αυξάνουν το αστικό πράσινο. Οι αστικοί υπαίθριοι χώροι στις πόλεις μας με τη σφραγίδα Μενδώνη-Μπακογιάννη πεθαίνουν κι αυτοί.Διαβάζουμε και αναδημοσιεύουμε το εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο.
Η περιπέτεια με την πανδημία εμφάνισε την εγγενή παθογένεια και δυσκολία των ελληνικών πόλεων στο να υποστηρίξουν την υπαίθρια αναψυχή με οργανωμένα μέσα.
Λέξεις/Εικόνες: Λένα Αθανασιάδου
Οι ελληνικές πόλεις αποτελούν το κύριο ανθρωπογενές ενδιαίτημα της χώρας και από τα μισά του 20 αι. και έπειτα δέχονται ανθρώπους αδιαλείπτως, συγκεντρώνοντας άνω του 50% του συνολικού πληθυσμού της. Η προτίμηση των Ελλήνων στο να ζουν στην πόλη και να επιλέγουν επαγγέλματα συνδεδεμένα με την κοινωνικο-οικονομική εξέλιξη και ευημερία της είναι γεγονός. Αυτή η προτίμηση αντικατοπτρίζει επίσης την προσπάθεια απομάκρυνσης του αγροτικού τους παρελθόντος, της επαφής τους με το τοπίο της υπαίθρου και σε προέκταση με τη φύση.
Οι ελληνικές πόλεις δεν διαθέτουν ικανοποιητικό ποσοστό υπαίθριων χώρων, ιδιαιτέρως πράσινων χώρων και φυτικών ειδών. Επιπλέον, οι δημοτικές υπηρεσίες διαχείρισης και συντήρησης του ελάχιστου πρασίνου είναι υποστελεχωμένες με μη εξειδικευμένο προσωπικό, το οποίο δεν προέρχεται από εξειδικευμένες σπουδές τεχνολογικής ή/και τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ο τίτλος του ‘κηπουρού’ στην Ελλάδα ποτέ δεν συνδέθηκε με κοινωνική αναγνώριση, σε αντιδιαστολή με χώρες του εξωτερικού που το συγκεκριμένο επάγγελμα εκτιμάται ιδιαιτέρως από το κοινό. Δεν υπάρχει επομένως κηποτεχνική παιδεία στην Ελλάδα ικανή να υποστηρίξει την πολυπλοκότητα της δημιουργίας χώρων πρασίνου, αλλά κυρίως τη διαχείριση και συντήρηση των χώρων αυτών. Η επιτακτική ανάγκη της αύξησης πρασίνου στις πόλεις, της δημιουργίας ποιοτικών υπαίθριων χώρων και της ικανοποιητικής και ορθολογικής συντήρησής τους, είτε των σκληρών (δάπεδα, καθιστικά, φωτισμός κ.ά) είτε των φυσικών (φυτά, νερό, έδαφος) στοιχείων που διαθέτουν, δυστυχώς ως επί το πλείστων, έρχεται από μια μειοψηφία πολιτών, ως κίνηση bottom up.
Συνεχίστε νὰ διαβάζετε “Αστικοί υπαίθριοι πράσινοι χώροι και η ελληνική πραγματικότητα”